اسلام آمریکایی ، امام (ع) را مردود نمی شمارد، او را بزرگ و ارزشمند می داند. در این تفکر، او فرزند رسول خداست، صاحب مقام والاست، مدحش واجب است و اینک خداوند او را برای محفوظ ماندن از شر دشمنان از نظر غایب ساخته و لذا راه انتفاع از ایشان «مسدود» است. ظهورش به خواست الهی است و در «گروی رفتار ما نیست». شناخت او واجب است. مشخصات فردی، سال تولد، طول عمر، نسب فرزندان، مسکن، سیرت و صورت حضرت، مواریث ایشان، ویژگی های جسمی و مشخصات فردی و خانوادگی شان را می توان شناخت. در اوقاتی که مربوطه به آن حضرت است برای ظهورشان می توان دعا کرد و در غیبت ایشان تنها انتظار کشید و صرفاً با دعا و ندبه ظهورشان را درخواست نمود. وقایع مربوط به ایشان در دوران غیبت صغری و کبری را می توان دانست، نواب ایشان را می توان شناخت و در هر سال نیمه شعبان با برگزاری جشن ها و مراسم ویژه از مقام ایشان تجلیل به عمل آورد، اما با چه کیفیتی، این موضوع مورد بحث ما است.
بر اساس این منظر ظهور هنگامی
خواهد بود که ظلم و جور جهان را پر کند، لذا شوریدن علیه ظلم و جور جایگاهی ندارد
و از آن جا که خداوند ، خود یک شبه امر ظهور را فراهم می آورد، زمینه سازی برای
ظهور نیز معنایی ندارد، چرا که رفتار در چنین حدی برای مسلمان لازم نیست و تنها
انتظار است که او را از زمره پیامبران و صدیقان و صالحان قرار خواهد داد! گویی که
پیامبران و خوبان گذشته نیز همچون انسان های منفعل، در امور جامعه ناتوان و
ناکارآمد بوده و به انتظار ساکن بسنده کرده اند.
در بررسی تفکر
اسلام آمریکایی، نسبت به شناخت امام (ع) در می یابیم که حرکت کردن و به حرکت
کشاندن جامعه، زمینه سازی و تمهید برای ظهور معنایی ندارد. در این تفکر، امام (ع)
در حد یک خاطره در ذهن مسلمین وجود دارد که گاهی مشکلات مالی و یا درمانی آن ها را
حل می کند. در این فرهنگ، به علت عدم دسترسی به امام (ع) ، تبعیت از هدایت الهی
معنایی ندارد، وظیفه مسلمین تنها دعا کردن است و سکوت و رضایت در مقابل ظلم
و جور، به امید مصلحی که خواهد آمد و البته زمان آن را نیز تنها خدا می داند و بس!
چنین تفکری در اعلی ترین حد خویش، امام را تنها، شخصیتی برا تقدیس و احترام و
تحسین می داند. در چنین فرهنگی ، به لحاظ درد و رنجی که به دلیل نبودن امام (ع) بر
مسلمین رسیده است، شعر های احساسی – و نه سخنان تبیینی و تحلیلی در موضوع چگونگی
پایان دوره غیبت- همراه با آه و ناله فراوان از دوری حضرت، فراوان دیده می شود.
با تأمّل در آن چه گذشت در می
یابیم که برداشت های این چنینی از اسلام، اصولاً به حرکت منجر نمی شود. این گونه
تفکرات نسبت به مهدویت ، هیچ گاه برای منافع افراد جبهه باطل یعنی آمریکا و دیگر
قدرتمندان جهانی ضرری ندارد و بلکه در برخی موارد، توجیه کننده فعل آنها نیز می
باشد، لذا صرف «توصیف کردنِ شناسنامه ای امام زمان عج» ، رفتاری است که در زمره
رفتارهای اسلام آمریکایی محسوب می گردد و نه اسلام ناب محمدی (ص).
حال بحث اصلی در اینجاست که ما چقدر درگیر این اسلام ساختگی شده ایم؟!! با کمی تامل در خصوص این سوال می توان در یافت که متاسفانه قشر عظیمی از مردم حتی در همین کشور خودمان ایران نگاهشان به مهدویت و امام زمان و ظور و ولایت امام زمان(عج) همانی است که سردمداران آمریکایی آن را می پسندند و به دنبال آن هستند.
البته اسلام آمریکایی در خیلی از موارد دیگر از جمله حجاب، عفاف، مسائل خانوادگی و زناشویی، روابط محرم و نامحرم و ... نیز کار کرده که در صورت امکان در آینده به آنها نیز خواهم پرداخت. ولی مسئله اصلی مهدویت و ولایت است که بر روی آن سرمایه گذاری زیادی نیز انجام شده. وظیفه ما در این برهه از زمان این است که روشهای مقابله با این دیدگاه را در جهت روشنگری مسلمانان به کارگیریم تا به امید خدا ظهور آقا امام زمان(عج) از طریق دیدگاه اسلام ناب محمدی محقق گردد.
در راستای همین موضوع سعی می کنم تا در پست های آینده مطالبی در مورد مقابله با دیدگاه اسلام آمریکایی ارائه کنم.
درنهایت، بسیار علاقه مندم تا در مورد این موضوع با دوستان همفکری و تبادل نظر داشته باشم؛ پس هرفردی هر نظری دارد لطفا دریغ نکنید، شاید بابی باشد جهت تسهیل در ظهور حضرتش...
باید از خویش بپرسیم که چرا حجت حق خیمه را امن تر از خانه ما می داند؟
